Bestuivende stadsnarcis

Op een werkdag waarin de passagiers
al in de ochtendregen
uitkijken naar het uitgaan van de kantoren,
sromen de putjes langs de straten over
met stukjes uit de stadsriolen.
Een vrouw met een kapotgewaaide parapluie
loopt haar haren beschuttend met haar handen
langs etalages met gebruikte zomerkleding.

Over de trappen van het metrostation,
cascadeert de rioolregen, als een verlate, zich haastende passagier,
naar de platformen er beneden.

De geschiedenis herhaalt zich als
een immer voortrazende metro,
met een machinist die op tijd thuis had willen zijn.
Achter in de kelen van de ochtendstemmen,
frazelen de bielzen de komst
van het bonkend ritmisch gekeuvel
van een te laat zijn en een te vroege ochtend.
Voortgaan op de reservetank.

Frele is het goeie woord niet.
Collectief dragen van wat een fragiel construct is
van collectief beleefde uitstellen-

belated forms of deception.
De ander herkent het tegend langzame ritme van de stad
en uit een pieteit van herkenning, laat je er iemand zitten
die nog stond.

Zoals de spoorbaan
daar schellend de tram
laat snijden als een handbeweging,
door de straat
als een afwijzing
van je bestaan.
Het kromt een meter verder
naar mijzelf toe als een streling van een vinger.
Zo om de gang en de bochten.
Een middelvinger “fuck you.”
De hoer, die de stad is.
Haar porceleinen borsten
kraken in mijn kauwen
als ik om de hoek verdwijn.

Ze vermaakt me uit verveling.
Speelt met me als een kat met haar rat.

“Hier woont de liefde”, leest een grafitti op de muur.
Dan als ik opsta
en de schrijvers van de stad
op het tramraam kladden,,
loop ik al over de rails naar de trappen.

Daar sluiten de tramdeuren zich
met een suizend zuchten
dat een opluchting verraad.
Ik zit nu terwijl ik net nog stond,
slingerend aan de handgrepen
die als werkstraffen naarbeneden bungelden.

Bij het volgende perron
klapt ook mijn parapluie open,
als een kotsende narcis
bedruipt ze mij met het nectar
van een nog niet verwelkte winterdag.

De tekening op de cover van “Scheur in hermelijn” is gemaakt naar aanleiding van dit gedicht, door kunstenares Bianca Tangande uit ‘s-Hertogenbosch