Onze man in Krakow,

In de nieuwe stad een vreemdeling geboren,
zo ben ik reiziger noch lokaal.
Daar is ineens hier,
en hier moet ik zijn.
Een enkeling tussen de velen,
Mijn rolkoffer rolt achter mij aan
als een hijgende zwerfhond.
Schamele bezittingen
voor dit tijdelijk bestaan.
Hier moet het zelf wonen, het zelf van het ik;
Het ik van het mijn.
Hier vind ik mijzelf opnieuw uit,
net als de anderen;
Een nog onbeschreven blad.

Ik spreek met gevlogen zielen,
ik spreek hun boodschappen aan
de overlevenden, hier.
We zijn er niet zo lang meer.
De stad buikt uit
van miljoenen dolenden,
die zich verschuilend achter hun camera
voor Facebook aan het vinden zijn.

Deze zucht der zuchten
die in mijn borstkas welt.
Deze ongemakkelijke dispositie
van het zelf gezochte wedervinden.